Bridge gedichten Driek van Wissen

In 2010 heeft Martini afscheid moeten nemen van één van zijn grote kampioenen en spraakmakende leden: Driek van Wissen. Zie Wikipedia.

Sinds hij 26 januari 2005 tot Dichter des Vaderlands werd verkozen, zagen we hem bijna niet meer op de club waar hij 46 jaar lid van is geweest. Al in 1964 werd Driek lid van Martini, hij vormde o.a. met Klaas Aling en Otto van Wassenaar een partnership.

Driek was een erkend feestredenaar. Gedichten van zijn hand waren hoogtepunten bij de viering van lustra. Hieronder volgen zijn bridgesonnetten ter gelegenheid van het 35-jarig bestaan van BC Martini en het vertrek van zijn bridgepartner Klaas Aling en een gedicht bij het 50-jarig bestaan van BC Gruno.

Feestsonnet

bij gelegenheid van het zevende lustrum van de B.C.Martini

Een kwart eeuw speel ik bij Martini kaart,
Dus als ik dat zo uit mijn hoofd bereken
Verlaat ik nu reeds pakweg duizend weken
Op maandagavond telkens huis en haard.

Ook heb ik, naar mij Bartjens openbaart,
Zo’n veertigduizend handen dus bekeken
En mij in al de tijd die is verstreken
Op één miljoen kaarten blind gestaard.

En toch wens ik geen avond te ontbreken,
Aan welke partner ik ook ben gepaard,
Want bridge is een genot voor mij gebleken
Door geen genieting ooit geëvenaard
En dus pleeg ik de loftrompet te steken:
Martini is mij de maandag wel waard!

(uit: clubblad BC Martini, 1989)

 
Treursonnet

bij gelegenheid van het vertrek van mijn bridgepartner

Hij onderscheidt geen joker van een aas,
Aan speelfiguren heeft de stumper maling
Alsook aan een reële kansbepaling
En tellen kan hij ook al niet helaas.

Zijn bieden is één grandioze dwaling
En van systemen at hij weinig kaas:
Hij kon al die vreemde termen niet de baas,
Al vroeg hij vaak wanhopig om vertaling.

Zijn uitkomsten zijn in de regel dwaas
En hij lanceert doubletten bij herhaling,
Wat doorgaans leidt tot percentagedaling,
Al ving de koe af en toe een haas.
Het was me wat, zo’n partnership met Aling
En dus zeg ik: Je wordt bedankt hoor, Klaas!

(uit: clubblad BC Martini, 1989)

 

Lustrumgedicht

Laatst belde mij miss Gruno uit haar veste,
Die kennelijk mijn kennis wilde testen.

“Hoe oud,” zo vroeg mij deze miss,
“Denkt u dat onze bridgeclub is?”

U raadt wellicht wat of er toen geschiedde,
Ik dacht: “Laat ik eens onderbieden”.

Niet dat ik nu zo gaarne lieg,
Maar soms ben ik te vinden voor een psych.

Dan pleeg ik met een pokerface te jokken
Om daarmee een doubletje uit te lokken.

Dus was mijn antwoord op de vraag van haar:
“Nou, vast niet meer dan vijfentwintig jaar”.

En ja hoor, zij zei aanstonds: “Nee, meneer,
Niks vijfentwintig jaren, ik doubleer!”.

(uit: clubblad BC Gruno, 1998)